- fastigo
- fastīgo, āvi, ātum, 1, v. a. [v. fastigium], to make pointed, to sharpen to a point, to raise or bring to a point (in the verb. finit. only post-Aug., not in Cic.).I.Lit.:B.
frumenta verno tempore fastigantur in stipulam,
grow up into a straw with a sharpened point, Plin. 18, 7, 10, § 52:folia in exilitatem fastigantur,
id. 24, 19, 118, § 178:(terra) spatiosa modice paulatim se ipsa fastigat,
Mel. 2, 1, 5:se molliter (Africa),
id. 1, 4, 1; 3, 10, 5.—In the part. perf.:scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis summissioribus... fastigatam, sicut tecta aedificiorum sunt, testudinem faciebant,
Liv. 44, 9, 6:collis in modum metae in acutum cacumen a fundo satis lato fastigatus,
id. 37, 27, 7:fastigatus in mucronem,
Plin. 2, 25, 22, § 89:fastigatā longitudine (margaritarum),
id. 9, 35, 56, § 113.—Transf.1.(Cf. fastigium, I. B. 2.) Fastigatus, sloping up to a point, sloped; sloping down, steep, descending:2.collis leniter fastigatus paulatim ad planitiem redibat,
Caes. B. G. 2, 8, 3:tigna... prona ac fastigata, ut secundum naturam fluminis procumberent,
id. ib. 4, 17, 4.—(Cf. I. B. 3.) In the later grammarians, to mark with an accent, to accent:II.ut fastigetur, longa brevisve fuat,
Mart. Cap. 3, § 262.—Trop., to elevate, exalt (late Lat.):qui statum celsitudinis tuae titulorum parilitate fastigat,
Sid. Ep. 3, 6:quamquam diademate crinem Fastigatus eas,
id. Carm. 2, 5.—Hence, fastīgātus, a, um, P. a., high, exalted (late Lat.):ad arcem fastigatissimae felicitatis evectus,
Sid. Ep. 2. 4:duo fastigatissimi consulares,
id. ib. 1, 9.— Adv.: fastīgāte, Caes. B. G. 4, 17, 4; id. B. C. 2, 10, 5.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.